Chirurgia z implantologią

Czym jest implant?

Implant to obecnie najbardziej komfortowe uzupełnienie braków zębowych bez naruszania zębów sąsiednich. Implanty wykonane są z tytanu, zazwyczaj mają kształt walcowatej śruby. Tytan to jedyny pierwiastek w przyrodzie posiadający zdolność osteointegracji, czyli trwałego zrostu z tkanką kostną, tzn. w procesie zrastania się tytanu z kością zachodzą takie same procesy biologiczne jak w przypadku zrastania się złamanej kości.

Zalety stosowania implantów stomatologicznych

• Doskonałe rozwiązanie zarówno w przypadku pojedynczych, jak również przy większej ilości braków zębowych, zawsze komfortowe i estetyczne
• Mocno i pewnie utrzymują protezy zębowe
• Pozwalają uniknąć szlifowania zębów sąsiadujących z luką
• Zapobiegają zanikowi kości wyrostka zębodołowego

PRZEBIEG LECZENIA

Lekarz ocenia:

• tkanki miękkie – stan błony śluzowej
• uzębienie
• przyzębie
• obszary bezzębne – szerokość i wysokość wyrostków bezzębnych
• poziom higieny jamy ustnej

Na podstawie zdjęć pantomograficznych, w ADENTIS dysponujemy aparatem do cyfrowej rentgenodiagnostyki, co obniża dawkę promieniowania promieni X o 90% i czyni diagnostykę bardzo precyzyjną. Lekarz stwierdza ilość i jakość kości, stan zębów sąsiadujących z obszarem bezzębnym, rozmiar i położenie struktur anatomicznych sąsiadujących z okolicą, gdzie będą wszczepiane implanty (dno zatoki szczękowej, kanał żuchwy). Czasami konieczne jest wykonanie tomografii komputerowej, głównie w przypadkach gdy ilość jest niewystarczająca oraz przy rozległych zabiegach. Na podstawie tych badań lekarz przedstawia pacjentowi możliwe rozwiązania prowadzące do rekonstrukcji uzębienia.

Leczenie jest dwuetapowe, składa się z części chirurgicznej i protetycznej.

Pierwszy etap to implantacja. Po ekstrakcji zęba dochodzi często do znacznej utraty tkanki kostnej. Opracowano różne techniki nadbudowy kości. W zależności od indywidualnych warunków wygojenie trwa od 6-12 miesięcy.

Augumentacja kości (nadbudowa, odbudowa kości ) w przypadku niedostatecznej ilości tkanki kostnej lekarz przeprowadza zabieg odbudowy wyrostka kostnego z użyciem sztucznych preparatów lub własnej kości. Zabieg ten odtwarza utraconą objętości kości niezbędną dla wszczepienia implantu.
Można wśród nich wyróżnić augmentację jednoczasową i  poprzedzającą.
•    Augumentacja jednoczasowa– jednoczesne przeprowadzenie zabiegów implantacji i augmentacji.
•    Augumentacja poprzedzającą – w pierwszym etapie wykonuje się zabieg nadbudowy kości, następnie po 6-12 miesiącach (  zależności od użytego materiału)  w drugim etapie następuje implantacja .
Przy niewielkich ubytkach kości stosuje się do odbudowy sztuczne materiały kościo zastępcze, które ulegają przemianie w tkankę kostną w ciągu 6-12 miesięcy w zależności od użytego preparatu.
W przypadku dużych ubytków kostnych niezbędne jest wcześniejsze przeprowadzenie zabiegu augmentacji. W tej sytuacji wykorzystuje się własną kość pacjenta. Tkankę kostną pobiera się zazwyczaj z okolicy zatrzonowcowej (położonej za ostatnim zębem szczęki) lub z okolicy bródki. Jedynie w przypadku bardzo rozległego zaniku kości konieczne jest pobranie tkanki kostnej spoza jamy ustnej. W takich sytuacjach pozyskuje się kość z okolicy grzebienia biodrowego. Można użyć również użyć bloczków kostnych z banku kości.

Część protetyczna wymaga dużej precyzji i znajomości okluzji i artykulacji, ponieważ awaryjność prac protetycznych na implantach jest dużo większa niż na zębach własnych pacjenta. Implant nie jest w stanie przesyłać do mózgu impulsów, jak to robi ozębna pod zębami własnym. Pacjent nie czuje siły z jaką gryzie i dlatego może uszkadzać prace protetyczne.

Po wygojeniu implantu, chirurg stomatologiczny odsłania implant montując śrubę gojącą na okres 2 tygodni. Śruba kształtuje łoże (dziąsło) dla łącznika i dla implantu. Po tym okresie pobierany jest wycisk transferem wyciskowym. Następnie jest dopasowywany łącznik i na nim pracownia protetyczna wykonuje koronę. W odcinku przednim aby zwiększyć precyzyjność stosuje się łączniki indywidualnie przygotowane dla pacjenta.

Podczas całego leczenia które czasami trwa parę miesięcy pacjent nosi tymczasowe uzupełnienie protetyczne , które jest specjalnie dostosowane. Uzupełnienie takie nie uciska dziąsła a tym samym nie niszczy kości.

Implant powinien być otoczony z każdej strony kością.

Długotrwały brak zęba doprowadza do dużych zmian w jamie ustnej. Zęby sąsiadujące z luką przechylają  się i tracą kość. Następuje znaczny zanik pionowy i poziomy kości co uniemożliwia natychmiastową implantację. Zabieg wszczepienia implantów może być wykonany dopiero po augumentacji czyli po odbudowaniu kości. Czasami jest to długotrwała i kosztowna procedura. Dlatego braki zębowe należy uzupełniać jak najwcześniej. Długotrwały brak zębów przeciwstawnych doprowadza do przebudowy kości i wędrówki zębów w kierunku luki. Zęby przechylają się w kierunku braku zębowego mogą się obracać wokół swojej osi lub wysuwać się z kości.

Każda z wymienionych rzeczy bardzo utrudnia a czasami uniemożliwia odbudowę protetyczną.

Implantacja może się odbyć gdy pacjent posiada odpowiednią ilość bazy kostnej pod implanta, to zapewnia sukces zabiegu. Gdy w szczęce w okolicy zębów bocznych nie ma wystarczająco kości , ponieważ jest tam struktura anatomiczna zwana zatoką szczękową (jest to dziura w czaszce wypełniona powietrzem), instalacja implantów poprzedzona jest zabiegiem podniesienia dna zatoki szczękowej.
ZABIEG CHIRURGICZNY–PODNIESIENIE DNA ZATOKI SZCZĘKOWEJ- WSZCZEPIANIE IMPLANTÓW

Leczenie protetyczne jest ustalone przed zabiegiem implantacji i zależy od ilości brakujących zębów. Mogą być to pojedyncze korony protetyczne, przy większych brakach mosty uzupełniające częściowy braki paru zębów oraz w przypadku bezzębia proteza całkowita oparta na implantach.

Protezy nakładowe na implantach.

W przypadku bezzębia braki zębowe można uzupełnić przez protezę całkowitą. Użytkowanie protez całkowitych czasami bywa uciążliwe z powodu dużych zaników kości. Zwłaszcza w żuchwie, następuje tak duży zanik podłoża dla protezy, dlatego nie ma się proteza na czym trzymać.
Ponad 60% badanych pacjentów użytkujących protezy całkowite narzeka na ruchomość protezy dolnej, a około 40% na ruchomość protezy górnej.

Ruchomość protez, brak prawidłowych kontaktów artykulacyjnych prowadzi do uszkodzeń błony śluzowej jamy ustnej i dolegliwości bólowych oraz do przyśpieszenia zaników podłoża kostnego. Zanik wyrostka kości, powoduje brak możliwości utrzymania protezy. Wszystkie dolegliwości wynikające z ruchomości protez całkowitych, a szczególnie protezy całkowitej dolnej, powodują dyskomfort pacjenta podczas ich użytkowania.
Pacjenci z własnym uzębieniem mają 100% żucia , natomiast pacjenci użytkujący protezy całkowite mają jedynie 25% żucia.
Implanty zapewniają dodatkowe umocowanie i stabilizują protezy.
Liczba implantów potrzebnych do wykonania protezy nakładowej w żuchwie  zależy od rodzaju planowanej protezy i miejscowych warunków.
Rozróżniamy następujące protezy nakładowe na implantach:

• protezy – mosty oparte całkowicie na implantach
• protezy – przy 2 wszczepach umieszczanych w odcinku przednim, można również zastosować zatrzaski punktowe, które utrzymują protezę.
• protezy-  implanty szynujemy retencyjną belką.